Dzień po dniu czas mija nieubłagalnie.
Czas nie obchodzi się z nami w sposób delikatny. Gdzieś kończy się się długa droga. Ścieżka, której końca nie widzieliśmy lub zdawaliśmy się nie dostrzegać. Ona zawsze nas dostrzeże.
Gdzieś pośród kwiatów na cmentarnej alei, morza wylanych łez, bezmiaru bólu i kilku zapalonych zniczy drzemie niewidzialna historia. Historia prostego, zwykłego człowieka, którego czas dobiegł końca.
Za tą prostą historią zwykłego człowieka kryje się opowieść. Skomplikowana opowieść niezwykłego istnienia. Upadki i wzloty. Troski i radości. Niezwykłe dni, wielkie chwile. Nadzieje, smutki, łzy, pot, krew, śmiech. Za tą jedną historią prostego człowieka kryją się inne historie, które dzięki niemu mogą być pisane. Kilka nowych opowieści, które tylko dzieki niemu mogły zaistnieć. Czas zdmuchnął płomień, który tlił się spokojnie.
Życie dalej będzie się toczyło i wskoczy na odpowiednie tory. Droga jednak już nie będzie taka sama. Od teraz będzie inna.
Dla H.
