Zdarzyła mi się ostatnimi czasy sytuacja przedziwna. Stojąc ze znajomymi na zewnątrz budynku w którym pracuję milczeliśmy wszyscy razem. Wszyscy wpatrzeni w malutkie ekrany swoich telefonów. Nikt z nikim nie zamienił nawet słowa. Po raz kolejny uświadomiłem sobie, że powoli stajemy się cyborgami, Człowiek 2,0. Nie umiemy się obejść bez telewizji, internetu. Logujemy się do wirtualnej rzeczywistości i nigdy już się nie wylogowujemy.
Tymczasem rzeczywistość mknie gdzieś obok nas niezauważona. Natura w swej istocie jest dalej cudowna jak była przed epoką rewolucji informatycznej.
Umykają nam rzeczy oszałamiające w swej prostocie. Szum wiatru, wschód słońca,,,
Umyka nam życie ...
niestety, ale co zrobić.. mam podobnie w pracy, gdzie większość młodych ludzi zamiast na przerwie pogadać to siedzi w telefonach. zresztą, wystarczy spojrzeć na młode społeczeństwo, na dzieci, którym rodzice kupują tablety itp. po co? nie mieliśmy tego będąc dziećmi i jesteśmy ostatnim pokoleniem, które potrafi docenić to, co ważne? ostatnio czytałam artykuł, ze 12-latka próbowała otruć matkę, bo ta zabrała jej tableta.. nie wiem czy to prawda była, ale nawet jeśli nie to w jakim kierunku idziemy?
OdpowiedzUsuń