Przemijanie

Zdjęcie powyżej przedstawia planetę Ziemia wykonaną przez sondę Voyager z odległości 6 miliardów kilometrów 14 lutego 1990 roku. Myślę, że będzie ono wspaniałym preludium do niniejszego wpisu.

To właśnie ta malutka kropka skrywa wszystkie nasze cywilizacje, wojny, skandale, filozofie, języki, żyjących ludzi, pozostałości po tych którzy odeszli, wszystkie wyprodukowane dobra. 

I gdzieś pośród tego wszystkiego ja.

Wyobrażenie o nadrzędności naszego istnienia wobec wszystkich innych żywych istot na tej planecie jest czymś co mnie zastanawia i poniekąd fascynuje. W negatywnym tego słowa znaczeniu.

Fascynuje mnie jak bardzo jesteśmy w stanie sami siebie oszukać. Uwierzyć swojemu wyobrażeniu o skali swego znaczeniu w czasoprzestrzeni. Być może trwamy w tym kłamstwie ponieważ perspektywa ograniczona tylko do świadomości naszego istnienia jest wyznacznikiem pojmowania. Przyznam, że i dla mnie ogrom wszechświata jest brutalnie obezwładniający.

Gdy porównamy nasze istnienie w konkretnej skali uświadomi nam to jak bardzo jest ono kruche i (co jest brutalną prawdą) niewiele znaczące dla świata. Istnienie przez dajmy na to 80 lat jest dla nas całością, ale dla naszej cywilizacji jest zaledwie ułamkiem czasu. Wobec czasu trwania życia planety jest już niebywale nieistotne. Dalej już nie odważę się porównywać by nie potęgować naszej małości.

Jeśli porównać życie naszej planety do 24 godzin to gatunek homo sapiens istnieje około 4 sekund. 

Tymczasem uważamy, że władamy ziemią i powinniśmy "czynić ją sobie poddaną". Pewnie i powinniśmy, bo każde istnienie dąży do rozwoju. Nasza cywilizacja nie jest inna. Tylko, że i ta cywilizacja dobrnie do kresu możliwości i upadnie. Nie mam pojęcia, kiedy to się stanie. Wiem jednak, że nadejdzie ten  moment. Nie będzie to jednak chwila, w której nastanie wielkie bum i koniec. Będzie to powolny proces rozkładu. Być może już się rozpoczął (skoro zaczęliśmy nadawać wartość iluzjom, nie mającym odpowiedzi w świecie materialnym jakim w mojej opinii są derywaty - ale to jest już osobny temat na inny wpis).

Wpatruję się na drzewo które rośnie sobie nieopodal i dochodzę do wniosku że jego istnienie chichotem natury z człowieczej małości. Podczas gdy moje istnienie charakteryzuje dynamika zdarzeń jego statyczny byt mnie przeżyje. Gdy moje wszystkie przekonania, wierzenia, wspomnienia i relacje budowane przez całe życie znikną w jednej chwili jego  milcząca obecność będzie trwać...

"Przemijamy i taka jest prawda

Przemijamy i taki jest fakt

Umieramy a później rodzimy się

Ale inny zupełnie jest świat"

...śpiewał onegdaj Sidney Polak. Warto sobie to uświadamiać każdego dnia. Większość z nas nie ma żadnego wpływu na świat wokół nas. Nawet ci, którzy mają przeminą. Wszyscy pewnego dnia wydamy ostatni oddech. I  nic się wokół nie zatrzyma. Nasza cząstka która dotychczas tworzyła organizm planety odejdzie. A świat wokół brutalnie uświadomi, że w ogóle nas nie potrzebował.

"Świat jest moim wyobrażeniem"

Warto o tym pamiętać.

Ta dość ponura wizja naszego istnienia, którą nakreśliłem jest w pewien sposób również pozytywna. Przynajmniej moje podejście jest właśnie takie. Im szybciej uświadomimy sobie naszą małość tym szybciej być może zaczniemy żyć naprawdę. Rozkoszować się życiem. Rozkoszować się tym, co nam pozostało. Dawać wartość każdemu dniu. I czerpać satysfakcję z każdej możliwej chwili. Nie zawsze tak można, co jest zrozumiałe. Mamy obowiązki, bez których wypełnienia jakość naszego życia mogłaby się obniżyć. Lecz musimy znaleźć zdrowy balans między tym co trzeba a tym co można. 

Kochać, odczuwać, smakować, zażywać życie w jego najlepszym wydaniu. Spełniać marzenia.

Wyrzućmy w naszego życia wszystko co truje. Kłótnie, nienawiść i odrazę. 

"Porównywałem pyłek wiedzy z wszechświatowym pyłem tajemnicy" (R. Kostrzewski)