Jesienny

Gdzieś w czeluściach jesiennego umysłu rodzą się dziwne myśli. Czasem takie myśli trzeba wyrzucić z siebie bo są jak nieujarzmione bestie. Tylko wyrzucenie ich na papier (bloga) daje odetchnienie.
Zastanawia mnie czas...
Mijamy... tak bardzo. Każdego jednego dnia i godziny przemijamy nieuchronnie. Zmierzamy ku nieuchronnemu. Dziwne jest to, że życie ucieka nam z wiekiem coraz szybciej. Dziwne jest też to, że nie potrafimy docenić danego nam czasu. A może i potrafimy, ale nie do końca. Życie przecieka przez palce jak strumień wody. Kiedyś zadawałem sobie pytanie czy jest coś w życiu czego w życiu żałuję. Uczciwie przyznaję, że nie. Nie mogę niczego żałować będąc szczęśliwym, gdyż może gdybym cokolwiek zmienił nie znalazłbym się w miejscu w którym jestem i z osobami z którymi jestem. Wierzę w tzw. efekt motyla. Trzepot skrzydeł motyla na jednym krańcu świata może wywołać huragan na drugim krańcu.
Jest jeszcze jedna rzecz. W tej ciągłej próbie schwytania życia przeciekającego nam między palcami nie zauważamy tego co istotne. Chwil. Chwile są ulotne. Chwile są jak cegły tego budynku, który zwiemy życiem. W szaleństwie budowy wielkiego gmachu doceńmy każdą małą cegiełkę, gdyż w przeciwnym razie obraz wielkości naszego gmachu runie gdzieś na końcu gdy uświadomimy sobie że nie zwróciliśmy uwagi na jakość cegiełek.
...
Chwile mogą inspirować. Czasem do zmian wielkich, czasem małych. Czasem mogą po prostu inspirować do bycia lepszym tak po prostu. Innym razem do całkowitej zmiany życia. Jeszcze innych zmusi do porzucenia codziennych czynności i pogoni za marzeniami. Doceniajmy chwile. Są ulotne.
...
W całkowitej ponurości jesiennej atmosfery jest jakaś nadzieja.
...
Zainspirowany.

"Więc gdy mnie wpuścisz
Pozwól mi usprawiedliwić
Moją własną nagrodę.
Kładziesz na mnie swoje dłonie.
Uczę się słów, 
Których wcześniej nie znałem"